خب این یه سریال خیلی قدیمی با یه ریت خیلی زیاد بوده که تو دوره ی خودش خیلی ترکونده بوده .
در کل سریال ابی بود . برخلاف اونچه فک میکردم . گرچه این زنه تو جوونی هاش کاراکترای بامزه و باحالی داشته و شخصیت رو عصاب نداشته جوونی هاش . برعکس الانش .
داستان راجبه دختری به اسم کیم سام سونه که از اسمش خوشش نمیاد . معنی اسمش " دختر سوم" هه . که یه اسم مسخره و بی معنیه تو کره ای . هیشکی رو بچه اس همچین اسمی نمیذاره .
اون با مامانش زندگی میکنه و دوتا خاهر بزرگترم داره که درواقع خاهر بزرگ بزرگرو کلا نشون نمیده سریال . خاهر وسطی ازدواج کرده امریکاس که اول سریال طلاق میگیره برمیگرده .
سام سون دوسال تو پاریس درس شیرینی پزی خونده و شیرین فرانسوی خوب میپزه ولی چندوقته که بیکاره و کسی استخدامش نمیکنه . از طرفی خیلیم دوس داره که ازدواج کنه . و چندوقت یه بار میره سر قرار اشنایی .
یه دوس پسر داشت که باهاش بهم زد چون پسره بهش خیانت کردش ، همون شب تو هتلی که مچ دوس پسررو گرفته بود میره دستشویی گریه زاری میکنه و از قضا دستشویی رو اشتباهی رفته و رفته دستشویی مردا . با هیون بین اونجا اشنا میشه .
هیون بین مامانش صاحب همون هتله و خودش رستوران داره . و شیرینی های فرانسوی هم سرو میکنه . چندوقتی که دنبال اشپز فرانسوی میگرده . سر یه سری اتفاقا هیون بین به سام سون پیشنهاد شغل میده و سام سونم چون دنبال کار بوده قبول میکنه بره اونجا کار کنه . " قبول میکنه رو میگم چون قبلش باهم دعوا داشتن . ادم با کسی که دعوا داره و باهم چپ افتادن که همکار نمیشه . واسه همین . " هیون بین هم مامانش همش می فرستتش قرار اشنایی تا با یکی ازدواج کنه . ولی اون سه سال پیش یه دوس دختر که عاشقش بوده رو داشته که یهویی ترکش کرده . و نمیخاد ازدواج کنه . یه روز اتفاقی سام سون رو تو هتلشون سر قرار اشنایی می بینه و میره قرارشو بهم میزنه ، سر شوخی و اینا . همین موضوع باعث میشه که مامانش متوجه شه که اون دوس دختر داره که ازدواج نمیکنه . برا همین میخاد دختررو ببینه. برا همینم هیون بین به سام سون پیشنهاد میده که قراردادی باهم دوست بشن . و هی دعوا برو بیاهای مسخره و تهشم باهم ازدواج میکنن .
هیچوقت نشده از هیون بین سریالی ببینم و خوشم بیاد همیشه سریالاش اب بودن و کاراکترای کسخل و درگیر و مسخره داشته .
فیلم راجبه یه برنامه نویس به نام ایسامو کانکو عه که یه برنامه اشتراک فایل ساخته ولی اون برنامه تبدیل شده به برنامه ای برای کپی اپلود و دانلود غیرمجاز برنامه فیلم یا اهنگ و یا فیلم پورن . که اینا همه نقض قانون کپی رایته .
در سال 2003، 2 میلیون کاربر در اینترنت وجود داشت که به طور غیرقانونی بازی ها، فیلم ها، موسیقی و غیره را بدون پرداخت هزینه قانونی کپی می کردند. ااسم برنامه وینی بود . پلیس مجرمانی را که بارها و بارها به طور غیرقانونی آپلود می کردند دستگیر کرد و از برنامه نویس ایسامو کانکو، توسعه دهنده Winny، نیز خواسته شد تا داوطلبانه پلیس استان کیوتو را همراهی کند.
کانکو یک مرد جوان ساده لوح بود که در فناوری کامپیوتر نابغه بود، اما ساده لوح بود. پلیس با استفاده از ناآگاهی کانکو، کانکو را با بیانیه ای کتبی به خانه فرستاد که ادعا می کرد تعهدی برای توقف توسعه وینی است و اظهار داشت که آنها از این فناوری آگاه هستند که منجر به نقض حق چاپ می شود. شش ماه بعد، کانکو به اتهام کمک و معاونت در نقض قانون کپی رایت دستگیر می شود. وکلایی که دفاع کردند، دن و کاتسورا، محاکمه را بر این اساس به چالش کشیدند که "توسعه دهنده گناهکار نیست". این محاکمه و کش مکش 7 سال طول کشید .
در واقع، پلیس این واقعیت را پنهان کرد که هکرها مواد را به دلیل ویروسی که در وینی کاشته شده بود، به سرقت برده بودند. این توطئه که کانکو فرد خطرناکی است که می خواهد نقض حق چاپ را گسترش دهد، برای پلیسی که می خواست وینی را دفن کند، ضروری بود.در محاکمه، کانکو به وضوح این واقعیت را تأیید می کند که هدف او نقض حق چاپ نیست. برعکس، وینی نرم افزاری بود که از طرفین در برابر خطر اتهام زدن در مواجهه با سمبا محافظت می کرد و به آنها اجازه می داد ناشناس بمانند. با این حال، حکم جریمه 1.5 میلیون ین بود و کانکو پرونده را از دست داد.
کانکو به جای بازگشت به مسیر یک مهندس، انتخاب می کند که به راحتی درخواست تجدید نظر کند. هفت سال دیگر طول کشید تا در دیوان عالی تبرئه شود، اما کانکو شش ماه بعد در سن 42 سالگی بر اثر سکته حاد قلبی درگذشت و به وکیلش یک عینک یادگاری داده شد.
و در اخر وکلا موفق شدند تا بی گناهی کانکو رو ثابت کنن و اینجور شد که مهندسان برنامه نویس در ژاپن تونستند با خیال راحت هر برنامه ای که می خواهند را توسعه دهند .
فیلم قشنگی بود در کل . این فیلم از روی یه پرونده ی واقعی ساخته شده بود .
متنفرم از این که غریبه ها سعی کنند به من بگویند که مشکلی دارم. دلیل این که چرا با قطار میروم، چیز دیگری است از این که زمان بدون مکانی در اختیار دارم بیشتر و جور دیگری لذت میبرم نه این جا هستی و نه آنجا با وجود این وقت داری؛ بی خیال میافتی و هیچ کاری نداری کسی هم مراقبت نیست هر وقت هم دلت بخواهد میتوانی این ور و آنور بروی قطار را به این جای تنگ و ناراحت ترجیح میدهم. ساختمانها را میبینم و بالکن ها را گلدانها و بچه ها را و مراتعی را که وقتی از جلویشان میگذری در آن انتها با آسمان یکی می شوند. اگر بخواهم دقیق تر بگویم یک دلیل دیگر هم هست که تا حالا زحمت گفتنش را به خودم نداده ام آشنا شدن با کسی در طول سفر که در هر مسافرتی ته دلم امیدش را دارم. در هواپیما فقط دو نفر کنارت نشسته اند و آن قدر چسبیده به هم که نمی توانی نگاهشان کنی در قطار آدم ها بیش ترند و حداقل در نگاه اول به اندازه ی کافی فضا داری زمانی اوضاع ناجور میشود که من در تمام طول سفر تنها در کوپه باشم؛ وقتی سفر تمام می شود این احساس به ام دست می دهد که انگار چیزی کم بوده انگار این قطار سواری بی خود بوده. بعد دوباره یادم می آید که چقدر میتوانستم کار کنم...
شک ندارم یکی از مراحل عجیب زندگی ام زمانی است که در کارخانه ی آلفرد و ونزیدل کار میکردم من ذاتا آدمی هستم که بیشتر تمایل دارم در بحر افکارم فرو بروم و هیچ کاری نکنم ولی گاهی مشکلات مالی پی در پی وادارم میکنند به اصطلاح یک جایی تن به کار بدهم چون فکر کردن هم عین هیچ کاری نکردن عایدی ندارد.
هنری جاناتان اینگریم حدود ساعت یازده وارد رستورانی در خیابان نفسکی شد تا چیز مختصری بخورد و از احساس گرسنگی که کم کم داشت به سراغش می آمد جلوگیری کند بهترین راه این است که آدم فوراً تکلیف این حالت را معلوم کند و آن وقت تکلیفش با روزی که پیش رو دارد، معلوم است نیم ساعت بعد خودش را تقویت کرده بود و از رستوران آمد بیرون به چند فروشگاه سر زد و چیزهایی هم پیدا کرد که ارزش خریدن داشت ساعت که دوازده و نیم شد، رفت به رستورانی در خیابان نفسکی چون خدا میداند که آدم بتواند به این سرعت ایــن دور و برها یک رستوران پیدا کند خودش هم تعجب می کند که فقط کناره های شنیتسل را بریده بود و گفت که صورت حساب را بیاورند. بعد دوباره یاد رستوران اولی افتاد. هنوز یک عالم از روز را پیش رو داشت.
داستان اینکه وزیری هست به نام ایچیرو سِیکه ، وزیر بهداشت و این چیزاس . یه منشی داره به اسم سوزوکی که مرد مشکوکی به نظر میرسه . از طرفی یه خبرنگار هست به نام آسامی ، که پدرش یه طرز مشکوکی تو تصادف ماشین میمیره . آسامی اتفاقی به پرونده ای برمیخوره که مربوط میشه به پرونده ی کشته شدن پدرش و ارتباطش با منشی وزیر سیکه . اون متوجه میشه که روز مرگ پدرش سوزوکی و پدرش باهم قرار بوده دیداری داشته باشن . بعدش هم یه نفر به شکل ناشناس بهش یه مقاله از وزیر سیکه تو دوران دانشگاه رو می فرسته ، مقاله راجبه هیتلر و مغز متفکر هیتلر ینی هانوسن هه .
آسامی متوجه ربط این مقاله و وزیر میشه . اون به این نتیجه میرسه که وزیر سیکه وزیر متبحر و دانا و با ابتکار عملی نیست درواقع یه مغزمتفکر پشت اونه که داره راهنماییش میکنه و بهش خط میده که چی بگه چی کار کنه و اصلا چجوری حرف بزنه . آسامی با دیداری که با وزیر سیکه داشت راجبه مادران مجرد یه سری پیشنهادات و درخاست ها داشت ، چندروز بعد وزیر تو کنفرانس خبریش دقیقا همون حرفارو میزنه . اونجا بود که آسامی مطمئن میشه که وزیر یه چیزیش هست .
اون راجبه منشی سوزوکی و وزیر و مادرش و حتی دوس دختر دوران دانشگاه وزیر تحقیق میکنه و کلی اطلاعات به دست میاره و به نتایج خیلی جالب و شوکه کننده ای میرسه در اخر آسامی می فهمه که سیکه از نوجوانی همش وابسته به کسی بوده و ادم دهن بین و به شدت وابسته ایه اینجور که اول به مادرش وابسته بوده و اونجور که اون دیکته میکرده کاراشو انجام میداده بعدش با سوزوکی اشنا و دیکته های اونو انجام میداده خیلی هم با فراق باز ، یجوری که طرف مقابل فک میکرده خودش داره ازش سواستفاده میکنه درحالیکه سیکه داشته از اون شخص سواستفاده میکرده . بعدش با یه دختره دوس میشه که سایکوپس بودش یه مدت حتی به حرف اون با مادرش هم قطع ارتباط میکنه . مادرش و اون دختره هرکسی که سر راه سیکه بود رو یجوری از راه برمیداشتن . و حتی قتل بابای آسامی هم زیر سر این دوتا بودش . و همینجوری خلاصه . قسمت ده اخرش ، وزیر به آسامی میگه که بیاد و کمکش کنه و منشیش بشه .
آسامی یه مدتی قبول میکنه که اینکارو انجام بده و خب صادقانه اینکارو میکنه و تازه وسوسه هم میشه که چه خوبه که هرچی میگه وزیر انجام میده . ولی بعد به خاطر اینکه از قضایایی که گفته بودم خبردار شده بود و میخاست مقاله ای رو منتشر کنه که مربوط بود به وزیر وزرا به نفسش غلبه کرد و رفت استعفا کرد و مقاله رو منتشر کرد اینجوری شد که عدو شد سبب خیر و حزب مخالف و حزبی که داشت سعی میکرد وزیر سیکه رو کنترل کنه از راه به در شد . خبرنگاره بعد از مدتی متوجه میشه حالا که اون حزب رو لو داد پس چرا اسیبی به وزیر سیکه نرسید که هیچ بیشتر محبوبترم شده . براش عجیب بود کلا گیر داده بود به سیکه .
میره پیششو میگه که تو منو بازی دادی و همه چی زیرسر خودت بوده و بگو که مغزمتفکرت کیه پس ، سیکه میگه که من مغزمتفکر و کسی که منو کنترل کنه ندارم هیچکس تاحالا نتونسته منو کنترل کنه . اگرم من داشتم حرفای دیگران رو تکرار میکردم این که نمیشه کنترل کردن من به این سمت و این شغل کشونده شدم توسط مادرم ولی بعدش توسط دوس دخترم فهمیدم که مادرم ادم کنترل گریه و درواقع داره از من سواستفاده میکنه اون چشمای منو باز کرد . اینجوری شد که هرکی برام منفعت داشت و میخاست چاپلوسیمو بکنه رو با اغوش باز قبول میکردم و یجوری رفتار میکردم که اونا تو خیالشون دارن منو کنترل میکنن ولی درواقع من بودم که داشتم ازشون استفاده میکردم و وقتیم میدیدم دارن پررو میشن میذاشتمشون کنار . مامانمو وقتی وزیر شدم . دوس دخترمو وقتی جام تو وزارت خونه سفت شد و به همین ترتیب .
هیچ کس تاحالا منه واقعی رو نشناخته و نخاسته که بشناسه همه فقط خاستن یا کنترلم کنن یا چاپلوسیمو کردن . مامانم وقتی بچه بودم نذاشت با کسی دوس بشم وقتی دبیرستانی هم بودم به جای اینکه به من و توانایی هام اعتماد کنه یکی از همکلاسیام رو گذاشت که برام خط مشی بسازه . برای همین همرو رها کردم.
خلاصه خبرنگاره شوکه میشه و میره به کار خبرنگاریش ادامه میده و حتی یه کتابم راجبه شخصیت سیکه منتشر میکنه به این هدف که مردم سیکه رو بشناسن که اون پتانسیل دیکتاتور شدن رو داره و اینا . ولی با اینحال بازم مردم به سیکه رای دادن و سیکه نخست وزیر شد .
درمورد یه زوج متاهله که 7 ساله ازدواج کردن و دوساله که رابطه ی جنسی ندارن . ایچیکو " زن " دوسال پیش نسبت به رابطه احساس بی میلی میکنه و درواقع زیاد احساس جنسی نداره دیگه ، برای همین به اوتویا " مرد " میگه که بره فاحشه خونه . انگار براشون یه چیز بدیهیه . اوتویا میره کلاس گل ارایی ژاپنی ، اونجا با یه زن که اونم متاهله و بچه داره اشنا شده اونا هر 5 شنبه میرن هتل و حدود یک سال و نیمه که باهم هستن . با اینحال رابطه ی دوستی و صمیمیتی که بین ایچیکو و اوتویا هست همچنان پابرجاعه . خیلی رابطه شون یک دست و سبکش خیلی ارامش بخش بود . ادم اگه میخاد ازدواج کنه اینجوری باشه ازدواجش ، وقتی می دیدم همچین فکری به ذهنم میرسید . همه چیز تو ارامش و با صحبت کردن در کمال ارامش بدون دروغگویی بدون منظورهای پنهانی بدون بعدهای شخصیتی . خیلی باهم مچ بودن . با اینکه ایچیکو کمی تا قسمتی شخصیت مغرور و لجباز و خودخواهی داشت با اینحال انقد کاراکترش به قول خودش مث دریا تو روزای اروم ، صاف بود که اون غرور و خودخواهیش زیاده بولد نبود . عذرخاهی کردن سازگار شدن و کنار اومدن محبت کردن و تلاش برای تداوم رابطه شون همرو داشت . با اینحال مرد داستان خیلی مهربونتر و خیلی تو رابطه باگذشت تر بود و خیلی بیشتر برای بودن با ایچیکو و تداوم زندگیشون تلاش میکرد .
با اینکه رابطه شون به خیانت ختم شده بود ولی هیچکدومشون نمیخاستن از هم جدا بشن رابطه شون فقط یه رابطه ی جنسی کم داشت همین . البته که خیانت بد هست و وقتی اوتویا فهمید ایچیکو هم رفته با یه مردی خابیده خیلی ناراحت شد و حتی از خونه چندروزی رفت ، با اینکه واقعا حق نداشت ناراحت بشه ولی انگار یه چیز بدیهیه اینکه شوهرشون بره یکی دو شب با فاحشه ای چیزی باشه .
این وسط رابطه ی زنی که اوتویا باهاش بود رو هم نشون میداد که شخصا زیاد برام مهم نبود .
با همه ی اینها من واقعا دوس داشتم باهم بمونن چون خیلی باهم خوب بودن خیلی مچ بودن خیلی مکمل بودن . و هارمونی خیلی قشنگی داشتن . سریال خیلی جذاب بود .
و راجبه ازدواج و راجبه اینکه چطور میشه که یه ازدواج پایدار و با ثبات و با محبت داشت اینجور چیزا همش به ذهنم خطور میکرد و اینکه چقد رابطه ی دونفر باهم پیچیده س و چقد میتونست حتی پیچیده تر بشه داستان ولی با اینحال خیلی خوب شروع و روندش هم خیلی خوب بود و خوبم تموم شد .
"رنج، بخشی جدایی ناپذیر از وجود انسان است و به همین خاطر هم یکی از دلایل کشیده شدن ما به سمت هنر تجربه کردن رنج است؛ تجربه ای که الزاما با هم دلی همراه است چیزی شبیه «همگانی کردن رنج در دنیای واقعی همه ی ما تنها رنج میکشیم هم دلی به معنای واقعی کلمه ناممکن است با این حال اگر یک قطعه ی داستانی به طرزی خلاقانه به ما امکان دهد که با رنج یک شخصیت هم ذات پنداری کنیم ما هم راحت تر میتوانیم درک کنیم که دیگران با رنج ما هم ذات پنداری خواهند کرد. این نکته امیدوار کننده و نجات بخش است و تنهایی درونی ما را کمتر میکند. شاید به همین سادگی باشد. تلویزیون فیلم های عامه پسند و اکثر هنرهای مبتذل» یعنی هنرهایی که هدف اصلی شان پول است، دقیقا به این خاطر سود آورند که فهمیده اند مخاطبان ترجیح می دهند با لذت صددرصد روبه رو شوند تا با واقعیتی که معمولا چهل و نه درصدش لذت است و پنجاه و یک درصدش رنج هنر متعالی» که هدف اصلی اش بالا کشیدن پول شما نیست؛ بیشتر تمایل دارد پریشان تان کند یا مجبورتان کند برای رسیدن به لذت نهفته در آن هنر جان بکنید. درست مثل زندگی واقعی که در آن لذت حقیقی محصول جنبی جان کندن و رنج است. مخاطبان جوان هنر این طور بار آمده اند که هنر یعنی صددرصد لذت خالص و بی تلاش بنابراین خواندن داستان جدی و درک آن برایشان سخت است. این خیلی بد است. مساله این نیست که خوانندگان امروز احمق اند. مساله این است که تلویزیون و فرهنگ هنرهای تجاری خوانندگان را تنبل بار آورده اند و توقعات شان را بچگانه نگه داشته اند. این مساله درگیر کردن خواننده ی امروزی را بی نهایت دشوار و نیازمند خلاقیت و هوش میکند. "
کدوم ادم احمقی 10 سال تحقیر و سرزنش کار پیدا نکردن رو تحمل میکنه بعد که میفهمه شرکتی که توش بالاخره با پارتی ،کار پیدا کرده درواقع شرکت بابای خودش بوده و بعد نمی سوزه ؟! بعدشم میره ته و توشو در میاره که قضیه چی بوده ولی در اخر میگه نه من این پولارو نمیخام به خاطر پول اینکارو نکردم . 🤮اسکلین ؟ خیلی فیلمنامه های سریالای 50 قسمتیشون اب و مسخره و غیرمنطقیه .
همکار و دوست بابای احمقشون که مهندس ؛بوده و شرکت رو تاسیس کرده به باباش خیانت و دقیقا روز مرگش میره همه ی حسابای باباهرو خالی میکنه و با دستکاری سهام ، سهامشونم میخره و شرکت و اموال رو کلا میکشه بالا و اونارم از خونه میندازه بیرون . حالا پسر همون مرد ساده لوح احمق تو یه دانشگاه سطح پایین درس خونده و ده ساله که دنبال کار میگرده ، یارو دزده الان اسم شرکتو عوض کرده و کلی برای خودش اسم و رسم بهم زده . شانسا پسره برای این شرکت هم درخواست میده بدون اینکه بدونه این یارو دوست قدیم باباش بوده ، مرد دزد ، با اینکه پسره تو مصاحبه قبول شده بود ، خصوصی با پسره دیدار و رو گردنش دین میذاره که اره من استخدامت کردم اگه میدونستم تو پسر فلانی هستی مصاحبه تو رد نمیکردم . اینطوری !
پسره بعدا از یکی از زیردستای همون دزده می شنوه که این شرکت درواقع اول بنیانگذارش بابای خودت بوده ، بعدش اتفاقی متوجه چیزی میشه و بعدش که تحقیق میکنه متوجه میشه که درواقع اموالشونو این یارو کشیده بالا . و اقدام میکنه و اینا .
دست اخر که یارو میگه بیا اموال واسه شما، میگن نه تو این شرکتو به اینجا رسوندی ما پول نمیخاستیم که ما میخاستیم تو به خودت بیای 😶🙄بعدشم کاشف به عمل میاد که اصلا بابای احمقشون از اولم چون مردنی بوده میخاسته شرکت رو بزنه به نام این یارو و بهش بگه که با پولاش مواظب خانواده ش باشه . عجب ادم احمقی خب بزن به نام زنت همشو پول کنه سهام بخر به اسم بچه ات . اصلا یه چیزای مسخره و کسخلی نشون میدن . اصلا چرا یکی باید اینکارو کنه ؟! اصلا بگیم انقد احمق که همه ی سرمایه تو بدی دست کسی و بگی که مواظب خانوادم باش . از کجا معلوم طرف با وجود اون همه اموال همچنان رو حرف و قولش پایبند باشه ؟! اصلا بگیم این قضیه اش هیچی . مامانشون چقد احمق بوده . اصلا مامانشون نبودش . تو یتیم خونه دوست همین یارو دزده بوده و یه زن دیگه ای . سه تایی با این مرده اشنا میشن مامانه عاشق این یارو مهندسه میشه ولی مهندس میره یکی دیگرو میگیره . بعد که زنش میمیره ، این زنه میره به این میگه که من میام از بچه ات نگه داری کنم و اینا من فقط میخام خانواده داشته باشم 😶😐 . از اونطرف دوست یتیم خونه ایش حامله میشه از کسی و بچه رو نمیخاد ، این زنه و مرده بچه رو به عنوان بچه ی خودشون میارن بزرگ میکنن . درواقع زنه حتی زن مرده هم نشده بوده و هیچ کدوم از بچه ها بچه ش نبودن . چقد بی معنی .
به این ترتیب یه سریال کره ای 50 قسمتی دیگه رو ، روی دور تند نگاه کردم .
فیلم ژاپنی همه چیزِ سحرگاه All the Long Nights به کارگردانی شو میاکه ، فیلم افتتاحیه ی جشنواره بین المللی جئونجو معرفی شده . این کارگردان نماینده ی سینمای معاصر ژاپنه .
فیلم راجبه فوجیساوا دختریه که سندرم پیش از قاعدگی داره و نمیتونه عصبی بودن خودشو کنترل کنه . یه روز وقتی که سندرم داره تو شرکت به همکار جدید الورودی "یامازوئه " که اتفاقا اونم از اختلال هراس رنج میبره ، می توپه و عصبانیتش رو روی اون خالی میکنه . همکار جدید هیچ انرژی و امید به زندگی نداره و از خیلی چیزا تو زندگی چشم پوشی میکنه . فوجیاساوا از اینکه عصبانیتش رو اینجوری بروز داده از خودش بدش میاد ، بعدها احساس دوستی و نزدیکی به ارامی ، به دلیل سندرم هایی که دارن بین اونها به وجود میاد ، روند نزدیک شدن انها بهم ،اینکه در حالیکه دارن بهم نزدیک میشن تغییران ذهنی و علائمی که هریک تجربه میکنن ،به ظرافت به تصویر کشیده شده و هرکدوم به این فک میکنن که حتی اگه نتونن به سندرم هایی که دارن غلبه کنن بازم میتونن بهم کمک کنن .
فیلم راجبه مردمی که هیچ استعداد خاصی ندارن ولی مهارت انسانی دارن ، صادق و روراست هستن . فیلمهای میاکه به شدت تحت تاثیر انسانیت و مهارت های مردمی است . بدون گفتمان بزرگ ، رویداد های بزرگ ، شخصیت های غیرمعمول یا شگفت انگیز ، این استعداد و مهارت درخشان سینمای شو میاکه و جذابیت بی نظیر اوست .
این فیلم که در جشنواره ی بین المللی فیلم هنگ گنگ و فیلم برلین امسال اکران شد ، بر اساس رمانی به همین نام از مایکو سئو ، ساخته شده .
اصولاً روش هایی که رمان ها و فیلم ها می توانند برای ایجاد جنبه های انسانی انتخاب کنند متفاوت خواهد بود.برخلاف اثر اصلی که محل کار شخصیت‌ها یک شرکت مهندسی بود، فیلم در مکانی ساخته میشد که تلسکوپ، میکروسکوپ و کیت‌های رصد نجومی برای کتاب‌های درسی کودکان میساخت.با انجام این کار، این فضا و کاری که آنها انجام می دهند به طور طبیعی تاریخ بسیار طولانی بشری را در بر می گیرد که جهان و ستارگان، روشنایی و تاریکی، شب و سپیده دم و صبح را احاطه کرده است.خرد مردمان باستانی که ستاره‌ها را دنبال می‌کردند تا جهت را اندازه‌گیری کنند، ردپای کسی که با شور و شوق جهان را مشاهده میکرد و با پشتکار کار میکرد، فوجیساوا، یامازوئه، و کارمندانی که در اینجا و اکنون صادقانه زندگی خود را می‌گذرانند.زمان آنها تلاقی می کند، ملاقات می کند و به هم متصل می شود.و این نیز بی سر و صدا با تاریخ فیلم مواجه می شود.یافتن راه خود از میان روشنایی و تاریکی چیزی است که فیلم ها در مورد آن هستند.
این مقاله رو تو یه مجله ی کره ای خوندم . به نظرم فیلم جالبی به نظر میاد . شاید از اون اروماش باشه البته . ولی تعریفش از فیلم خیلی هنرمندانه و قشنگ بود که باعث شد بخام ببینمش . فک میکنم فیلم هنوز برای دانلود نیومده . امیدوارم به اندازه ی این مقاله که قشنگ تعریف کرده بود فیلم هم قشنگ باشه .
شاه اسماعیل یکم اولین شاه دودمان صفوی و بنیان‌گذار امپراتوری صفوی بود گسترش مذهب شیعه در ایران به اجبار که در زمان او آغاز شد، با اینکه تا آن هنگام اکثریت مردم ایران سنی و شافعی مذهب بودند، پیامدهای بزرگی در تاریخ ایران داشت که تنها منفعت سیاسی کوتاه‌مدت آن، جدا کردن دولت رو به رشد صفوی از همسایگان سنی قدرتمند خود (خلافت عثمانی در غرب و خانات بخارا در شرق) و تمایز در مرزهای غربی بود.
حکومتی که شاه اسماعیل بنیان‌گذاشت بیش از دو قرن دوام آورد و در اوج دوران خود ( در زمان شاه عباس بزرگ) بر تمام ایران امروز، جمهوری آذربایجان، ارمنستان، گرجستان، شرق قفقاز شمالی، عراق، کویت، افغانستان، بخش‌هایی از سوریه، ترکیه، پاکستان، ازبکستان و ترکمنستان حکومت میکرد. " اتفاقا تا جایی که یادمه ترکیه یه سریال راجبه شاه اسماعیل ساخته ، البته شایدم درمود سلجوقیان بود ؟! 🙄" بی دلیل نیست که کشور ؟ هایی مث ازبکستان و افغانستان زبانشون فارسیه .
تأسیس دوبارهٔ ایران به‌عنوان یک پایگاه اقتصادی بین شرق و غرب، ایجاد دولت و دیوان‌سالاری، نوآوری در معماری و حمایت از صنایع دستی و هنر از دیگر دستاورد‌های امپراتوری صفوی بود. شاه اسماعیل موفق شد در خلال ۱۰ سال، پس از حرکت از لاهیجان به اردبیل و فتح تبریز، از آنجا سراسر ایران از کرمان و پارس و خراسان تا خوزستان و عراق کنونی را زیر پرچم یک دولت واحد شیعی درآورد. " پس الان باید کنار 12 امام نشسته باشه شیر و عسلشو بخوره 😁 "
شاهان صفوی دین ایرانیان را به شیعه دوازده‌امامی تغییر دادند و مرزهای ایران را با مذهب شیعه تعریف کردند که باعث شد در آینده پس از تأسیس دولت–ملت‌های مدرن، هنوز یک مرزبندی عقیدتی مرزهای ایران را تعریف کند و در دوره‌هایی تندروی‌های شیعی (به‌خصوص شیخ‌الاسلام‌ها) باعث بروز درگیری در مناطق مرزی و کوچک‌تر شدن ایران میشد؛ مثلاً تندروی‌های محمدباقر مجلسی در اوائل قرن ۱۸ میلادی در ایجاد تنفر نسبت به اهل تسنن خراسان که منجر به هجوم افغان‌ها به اصفهان و از بین رفتن صفویه در ۱۷۲۲ میلادی شد و یک هویت افغان را در شمال شرق خراسان تثبیت کرد که در قرن بعدی از عوامل جدایی افغانستان و کوچک‌تر شدن ایران شد.
جد پدری شاه اسماعیل یکم بنا بر منبعی به طور خلاصه بگم به امام موسی کاظم می رسیده .
حالا این کتاب «عالم آرای شاه اسماعیل»، با مقدمه، تصحیح و تعلیق اصغر منتظر صاحب، اثری فارسی درباره روی کار آمدن شاه اسماعیل یکم و شرح جنگ‌ها و دلاوری اوست. نویسنده کتاب مشخص نیست؛ اما گویا یکى از عوام کم‌سواد شیعه که به صفویان ارادت مى‌ورزیده، آن را با شاخ و برگ فراوان و به انگیزه نقالى در قهوه‌خانه نوشته است.نام کتاب دقیقاً مشخص نیست و شاید نام آن عالم آراى صفوى باشد؛ ولى مشخص است که در سال 1086ق در دهمین سال پادشاهى شاه سلیمان، تألیف شده است.
اشاره به نسب شاه اسماعیل، از شیخ صفى و سلسله خوانین ترکستان و سلاطین تیمورى و عثمانى، باعث اهمیت کتاب شده است.
نویسنده، به سال وقوع وقایع اشاره‌اى نکرده و تنها در چند مورد، روز به روز، حوادث و یا نام فصل و ماه آنها ذکر گردیده است که مصحح کوشیده با استفاده از منابع و مآخذى که در دست داشته، با افزودن حاشیه‌هائى بر متن، این نقیصه را برطرف سازد.
مطالب که به صورت عوامانه و نقالانه نگاشته شده و اشتباه‌هاى نگارشى و دستورى در آن فراوان است، از دقت تاریخى چندانى برخوردار نیست و نسخه‌اى از یک حماسه تاریخى از دوران زندگانى شاه اسماعیل اول، مؤسس دولت صفوى و نشانه‌اى از محبوبیت وى در میان عامه مردم ایران است.
نثر کتاب سخت بود و زیادم جذاب نبود برای همین 100 صفحه بیشتر نخوندم . 😶 عوضش کل تاریخ صفویه رو تو نت خوندم و کلیم فش دادم به شاه اسماعیل عزیز که خاک تو گورش با این دین اوردنش . ادم تاریخ ایرانو میخونه سردرد میگیره انقد زیاده هی اسکرول میکردم تموم نمیشد .
این داستان هم از کتاب های داستان همشهری ، ویژه ی نامه ی نوروز 96 ،که دوسش داشتم . مخصوصا این پاراگرافش که یاد خودم و خیلی از دخترای این مدلی می ندازه .
همه ی اون نامه ها رو می نوشتم و برای خودم میفرستادم مسخره م نکن جوونی خیلی مهمه، خیلی. من بعد از این که مریض شدم اینو فهمیدم این که آدم خودش برای خودش نامه بنویسه کار کثیفیه ،فلاکت باره ،احمقانه است .کاش واقعا با یکی معاشرت میکردم کاش یکی در زندگی ام بود. من تا حالا عاشقی که هیچ، حتی با یه مرد غریبه حرف هم نزدم تو هم مثل منی دیگه خواهر ما اشتباه کردیم زیادی سربه راه بودیم.
فیلم با صحنه اتیش سوزی یه متل عشق ، شروع میشه ، در مورد پسر بچه ای به اسم میناتو عه که در اوایل فیلم نشون داده میشه گوشش زخم شده و به نظر تو مدرسه یا درمعرض قلدری توسط همکلاسی ها قرار گرفته یا معلم ، پدرش مرده و با مامانش زندگی میکنه ، مامانش ازش می پرسه قضیه چیه و میناتو میگه معلممون اقای هوری به من گفته من مغز خوک دارم . 🙄
یک سوم فیلم تو رفت و امد مامانه به مدرسه و شکایت از معلم میگذره ، بعدش یهو دوباره صحنه ی اتیش سوزی میاد و حالا میخاد از دید معلم اقای هوری قضیه رو نشون بده . بعد دوباره از دید میناتو ...
داستانش خیلی درهم و تو لفافه بود درمورد دوجنسه بودن بچه ها و خانواده هایی که این موضوع رو مسکوت میذارن ، سنت و زشت بودن و این چیزا ...خیلی سکوت بود ...مث بیشتر فیلمای ژاپنی ...فک نمیکنم بیشتر از دویست تا دیالوگ بین تمام بازیگرا وجود داشته باشه و خیلی ابهامات داشت .
مثلا صحنه ای که مامان میناتو میره خونه ی یوری و متوجه سوختگی روی دست یوری میشه ، میپرسه اینجارو اقای هوری کرده یوری جوابی نمیده و کات میشه صحنه ... چرا یوری کلمات رو برعکس می نوشت ؟ خانواده و وضعیت خانوادگی یوری نشون داده نمیشه ، یوری دوجنسه بودش ، باباش به خاطر این موضوع همیشه کتکش میزده حتی اخرش نشون میده کتکش زده و بدنش کبوده و اون حالا تو وان دراز کشیده ، میناتو میره نجاتش میده ...یوری به خاطر مست بودن همیشگی باباش ناراحت بوده و اون بوده که متل عشق رو اتیش زده بوده ، از طرفی چون اتفاقا اون روز اقای هوری تو متل عشق با یه زنی بوده پس بک گراند والدین و بقیه و بیننده این میشه که اقای هوری ادم بیخودیه ...
بعد یه صحنه بود اقای هوری میره تو پشت بوم انگار میخاد خودکشی کنه ، به خاطر اینکه اخراج شده بوده ، بعد صحنه باز کات میشه ، چرا اقای هوری میره پشت بوم ؟
میناتو قبل اینکه با یوری اشنا شه هم یجوری بود ، به شدت کم حرف و یبس بود . نشون داده نمیشه که چرا میناتو اینجوری ینی چون فهمیده به پسرا تمایل داره اینجوریه ؟!
زخم روی گوش میناتو وقتی اتفاق می افته که تو خلال زورگویی و مسخره کردن یوری ، میاد ازش دفاع میکنه ، بچه ها اونم مسخره میکنن ، به نشونه ی اینکه با یوری دوست نی میاد کتکش میزنه و یوری گوش میناتو رو گاز میگیره . اقای هوری اینجا قضیه رو گزارش نمیده . پس قضیه زخم گوش که اول فیلم نشون داد همینجا اتفاق افتاده ،.
اصلا اقای هوری به بچها قلدری نمیکرد . اون حتی برای اینکه به یوری قلدری میکردن رفت خونه یوری تا این موضوع رو به والدینش بگه باباشو می بینه که مسته و برمیگرده به معلم میگه یوری مغزش خوکیه من به زودی میخام ادمش کنم ...معلم خودش کپ میکنه و صحنه کات میشه ...
میناتو و یوری باهم دوست میشن میرن مخفی گاه یوری که تو جنگله ، اونجا یه اتفاقی می افته و میناتو فرار میکنه ، بعدش میناتو هم متوجه همچین حسی تو خودش میشه .
یوری و میناتو درمورد اینکه اگه بمیرن دوباره به دنیا میان و این سری مغزشون خوکی نی حرف میزنن .
یه روز که رفته بود مخفی گاه ، مامانه نگران میشه و میره دنبال میناتو ، و میناتو رو تو تونل دورافتاده ای که مخفی گاه میناتو و یوری هست ، می بینه خلاصه باهم برمیگردن ، داشتن تو ماشین می رفتن که یهو میناتو خودشو از ماشین پرت میکنه پایین ! 🙄 ینی چون فهمیده دوجنسه اینکارو میکنه که بمیره ؟ یا چون میخاد بره سی تی اسکن تا مطمئن شه که مغزش خوکی نی اینکارو میکنه ؟
همه چیز خیلی یهویی و بدون مقدمه اتفاق می افته ...
فقط من نمیدونم میناتو با اقای هوری چه پدرکشتگی داشت که اسم اونو تو مدرسه خراب کرد ؟
بعد دوباره نشون میده میناتو و یوری باهم رفته بودن تو اون مخفی گاه شون و فک میکنن اگه برن اونجا میمیرن ...بعدش که طوفان تموم میشه میان بیرون و میرن سمت خورشید و تموم میشه فیلم . :|
خب چی شد الان ؟ فیلم چی میخاست نشون بده ؟ اینکه باید سنت رو کنار گذاشت و بچه های دوجنسه رو پذیرفت ؟ هیولا کی بود ؟ بچه هایی که دوجنسه هستن ؟ یا بچه هاییی که باعث میشن والدین تا مرز جنون برن مث اقای هوری !که باعث ایجاد سوتفاهم و یجورایی معلم رو مقصر جلوه دادن با کاراشون .
چرا این فیلم جایزه گرفته ؟! 😄 اینکه فیلمو از چندزاویه نشون بده جالبه ولی به شرطی که ابهامات رو برطرف کنه . نه که به ابهامات اضافه کنه . بعد اخه بچها هنوز خیلی بچه بودن چجوری 9.10 سالشه فهمیده دوجنسه س ...! اخه مگه بچه از 10 سالگی تمایل جنسی پیدا میکنه ؟ مثلا اگه بچهارو 15.16 ساله نشون میداد باز قابل توجیه تر بود ...
راستش من فیلمای ژاپنی رو زیاد دوس ندارم تو اون سکوت و مشکوک بودن روابط ، همیشه یه بازی روانی وجود داره که تاثیر عمیقی می ذاره . یادمه چندسال پیش یه فیلم دیدم که الان حتی نمیخام اسمشم بیارم انقد وحشتناک بود .
کلا همیشه گفتم ، اکثر فیلمایی که تو جشنواره ها جایزه میگیرن فیلمای بیخودین .
من اومدم با معرفی یک سریال خیلی قدیمی اسمش هست سریال کره ای دوستان friends 2002 با بازی وون بین .
این سریال ساخته ی مشترک ژاپن و کره جنوبی بوده ، و همزمان تو کره و ژاپن پخش شده . 4 قسمته .
درباره دختر ژاپنی به اسم توموکو عه که فروشنده ی یک فروشگاهه و پسر کره ای که اسمش جی هونه . توموکو با دوستش رفتن سفر هنگ گنگ و دوستش که با دوس پسرش قرار داشته اونو تنها میذاره ، توموکو تو خیابانای هنگ کنگ تنها راه می رفته که یهو کیفش رو میزنن ، جی هون که دانشجوعه و دوست داره فیلمساز بشه برای یه مسابقه ای اومده به هنگ کنگ تا فیلم کوتاه بسازه ، توموکو ، جی هون رو می بینه و فک میکنه که اون دزد کیفشه میدوه دنبالش و کارشون به کلانتری میکشه ، از اونجا که توموکو زبان بلد نیست و نمیدونه چجوری برگرده هتل چون هیچ پولیم نداره با جی هون همراه میشه و با اینکه زبان هم رو نمی فهمنن دست و پاشکسته با هم ارتباط برقرار میکنن ، بعدش به رستوران عمه ی جی هون میرن برای غذا خوردن ، و همینجوری گردش میکنن ، هردوشون کارشونو بهم دروغ میگن ، جی هون میگه من فیلم سازم درحالیکه دانشجو بودو فیلم سازی رویاش ، توموکو میگه من تو مجله ی مد کار میکنم درحالیکه فروشنده بود . شب میشه و وقت خدافظیه و به هم ایمیلشون میدن تا باهم در ارتباط باشن .
بعد از مدتها توموکو به جی هون ایمیل میزنه به ژاپنی ، جی هون از ایمیل خوشال میشه ولی ژاپنی بلد نبودش ، ایمیلارو دوستش بهش می خونه که ژاپنی بلده ، اینجا لازمه بگم دوستش اوپا اجوشی نازنین من لی دونگ گان بود 😄ز. تو ایمیلا بهم اعتراف میکنن که راجبه کارشون دروغ گفتن ، توموکو راجبه خودش حرف میزنه و میگه که نمیدونه چی علاقه داره و تاحالا کارای زیادی انجام داده و حتی یه بارم دست به خودکشی زده و از اون موقع مامانش کاری باهاش نداره و میگه هرکاری که خودت دوس داری بکن " نه مث ایرانی ها با تهدید با محبت " جی هون هم راجبه خودش میگه که رویاش فیلمبردار شدنه ولی چون تنها پسر خانواده شونه باید شرکت رو بگردونه و باباشو شرمنده نکنه ،اینجوری باهم بیشتر اشنا میشن و تو خلال ایمیل ها بهم علاقمند میشن ، ولی خب ارتباط از راه دور اسون نیست .
فرصتی پیش میاد و توموکو میاد کره و اونجا میتونن هم رو ببینن که خیلی باحال بود این قسمتش .
تو همین اثنا توموکو تصمیم میگیره بره زبان کره ای یاد بگیره ، به دوستش میگه نمیشه که همش به ژاپنی بهش ایمیل بدم و اونم دوستشو مجبور کنه به ژاپنی برام بنویسه ،تو خلال یادگیری زبان توموکو واقعا سرزنده تر و شادتر میشه چون امید و انگیزه دوباره ای بهش داده شده بود . اون میگفت : اگه زودتر خوندن این زبان رو شروع میکردم شاید الان زندگیم تو مسیر بهتری بود .
دقیقا مث من 😭کاش زودتر یاد می گرفتم کاش !
دوباره فرصتی پیش میاد که جی هون برای جشنواره ی فیلم میره ژاپن ایمیل میزنه و اطلاع میده و با فروشگاه توموکو هم تماس میگیره ولی ...یکی از همکارای توموکو چون توموکو رو دوس داره بهش نمیگه که جی هون اومده بود اینجا و به جی هون میگه که تو کره ای این ژاپنه و نمیتونی خوشالش کنی و از این حرفا و بذار برو ...جی هون یخورده فک میکنه ناراحت و غمگین میره و میبینه پسره راس میگه همچین ارتباطی چقد قرار طول بکشه ! برای همین یه مدت ارتباطشو با توموکو قطع میکنه و بعدشم که میره سربازی . اخرین بار که ایمیل میزنه به جی هون ، دوست جی هون ایمیل رو میبینه و به توموکو میگه که اون رفته سربازی و دیگه نمیتونی ببینیش و اینا ، توموکو بدو بدو میره پیش مادرش میگه بهم پول قرض بده باید زود برم کره ،مامانش میگه خیلی وقت بود از من پول نگرفته بودی خوشال شدم و من این توموکوی جدید رو خیلی دوس دارم و حمایتت میکنمو اینا این نکته رو هم بگم که خودشون تو سریال میگفتن که از ژاپن به کره رفتن هم ارزونتر هم خیلی راحتتره ینی بلیت میگیری میری ، ولی از کره به ژاپن نیاز به ویزا داشتن .
خلاصه میره کره جلوی پادگان و جی هون رو به سختی میتونه ببینه بهش میگه چجوری شد اینجوری شد جی هون میگه که ما نمیتونیم باهم باشیمو مرسی به خاطر من حتی زبان یاد گرفتی .
یه مدت میگذره و توموکو همچنان زبان کره ای رو ادامه میده . بعدشم میاد کره و تو کره تورلیدر میشه . جی هون هم سربازیش تموم میشه و قایمکی داره کار سریال و فیلم سازی انجام میده ، دستیار کارگردان شده بود ، ولی نمیخاد باباش بفهمه . تو خلال اینکه داشت تو خیابون راه میرفت یهو توموکو رو میبینه و اینجوری دوباره باهم دیدار میکنن ، مدیر توموکو میگه ارتباطت با دوس پسرت چجوری و سوال میپرسه که میخاین ازدواج کنین توموکو میگه هنوز به اونجاش فک نکردیم ، ولی اره دیگه میخایم ازدواج کنیم . مدیره میگه ازدواج با یه پسر کره ای خیلی سخته تو خانواده های کره ای رو نمی شناسی .
یه روز که جی هون ، توموکو رو میاره خونه تا باهم غذا بخورن و با دوستاش اشناشون کنه ، میبینه پدرمادرشم اونجان ، یخورده جو سنگین میشه و باباش فهمیده بود داره کار فیلمبرداری رو هنوزم انجام میده . مخالفت و اینا ولی بعدش که جی هون جایزه ی فیلمساز جوان رو میبره باباش هم اجازه میده و بعدشم به ازدواج با دختر ژاپنی اجازه میده و اینجوری میشه که این دونوگل بهم می رسن .
سریالی خیلی لطیف و قشنگ و بامزه بود ، مخصوصا اینکه زیرنویس کره ای داشت رو خیلی خوشم اومد . البته ناگفته نماند که سریال سرگذشت ارتدال که تازگی دیدمش هم زیرنویس کره ای داشت ولی اونو راستش زیاد توجه نکردم میخاستم ببینم چی میشه سریال ، ولی اینو هی استوپ میکردم جمله هارو میخوندم کلمه هارو مینوشتم ، گرامرارو تشخیص میدادم برای خودم معنی میکردم ، اهان این جمله رو اینجوری میشه گفت . خیلی لذت بخشه اینجوری که خودت بفهمی سریال رو . سریال زیرنویس فارسی نداشت .
تاریخ اسیدال رو فصل دو رو شروع کردم . برای دوقسمت فیلمبرداریش خیلی مسخره اس . تصویر همش محوه نمیدونم چرا یجوریه . لی جونگی در نقش سایا و اون سام ، خب اگه بخام سالهایی که گذشته رو حساب کنم اون سام خیلی تغییر کرده و برای کشتن اینو اون تعلل نمیکنه . ولی تفاوتی در دونقش نداره نه در گریم نه در مدل موه فقط اون موهاشو بسته این باز کرده ،🙄 چقدم “باز کرده “بهش نمیاد . کاش حداقل گریم رو همون گریم سایا میذاشتن . یا حداقل مدل موهشو . تو حرف زدن هیچ تفاوتی وجود نداره . خب سایا هم از اون مارمولکی و یواش یواش نقشه کشیدن ممکنه تغیر کنه و ولی اصولا همچون ادمی با اون کاراکتر وقتی میبینه این همه دشمن داره علاوه بر بی رحم شدنش تیزترتر میشه ، و اون حالتی که سایا داشت اون یواش حرف زدنش اون همش با خودش حرف زدنش اینکه همش دیگران رو زیرنظر داشت ، اون زیادتر میشه نه کمتر . چون تنهاتر میشه در این صورت ، مثلا با موبک و تانیا نقشه کشیده که تاگون رو بکشن و خودشون بشن همه کاره ، البته این هم نقششه ، ارزش هاشون شاید از نظر انسانی قشنگ باشه ولی برای فرمانروایی کردن کس شره و ارمانیه . اگه قرار باشه همه ازاد باشن و همه دارا هیشکی به حرف بالا دستیش یا امپراطور گوش نمیده که . تانیا هنوزم با همون افکار پوسیده ی جنگلیشه .باباش بهش میگه اون حرفای مسخره رو تموم کن ،فرستاده های اون سوم رو کشته و گفته بهش بگن ما نیازی به نجات دادن تو نداریم . خوب کرده . اسکلن جفتشون اون سوم و تانیا هنوز بعد از گذشت این همه وقت و این تغییر تو روش زندگی و دیدن ادمای مختلف افکارشون تغییر نکرده . مسخره س . الانم که اون پتیاره ی ته الا میخاست سایا رو بکشه که بیهوش شدن با اون سوم تو یه جا بودن ، موبک سایا رو اورد بیرون ، نعانتالا اومدن سایا رو نجات دادن ، اون سوم موند ، موبک کشته شده ش دم اخری اون سومو نجات داد ، ادماش اومدن فک کردن این سایاعه . جاهاشون عوض شد . از اولم فک کنم نقشه ی سایا این بود ها ؟!
تو بازی لی جونگی حرفی نیست اصلاها ولی من خوشم نیومد . بازیش ایراد نداره ولی اصلا واسه این نقش مناسب نبود . حالا اون سوم نه ، ولی سایا رو اصلا خوب در نیورده حتی تفاوت لحن و چهره هم وجود نداره . اینجوری نبود که نتونه دربیاره نخاسته نخاستن انگار از قصد سایا رو کمرنگ کردن تا اون سوم کسخل تو چشم بیاد . برای همین ریدن تو سریال . سایایی که سونگ جونگی ساخت واقعا انگار یه ادم متفاوت بود . از طرز حرف زدنش بگیر تا بازی چهره ش . سریالو حیف کردن .کلا همیشه گفتم سریالای دوفصلی فصل دوشون ریدمونه و میرینه به تمام حسا و قشنگی هایی که فصل یک داشت برام . شاید اگه با سونگ جونگی می ساختنش اینجوری نمیشد . حالا بذا ببینم چی میشه .
سریال ژآپنی اوردم براتون ، اسمش هست " اولین عشق ، منظور همون عشق اول " با بازی تاکرو ساتوه اوپای ژاپن در تمام ادوار " البته هاسگاوا دوپله ازش اوپاتره ولی خب اوشونم کم محبوب دلها نیستن "
اولین عشق
داستان اینکه این دو نو گل تو مدرسه عاشق هم میشن بعد همینجور رابطه شون ادامه پیدا میکنه تا دیگه وقت دانشگاه رفتن میرسه و از هم جدا میشن . دختره چون هواپیما دوس داره پسره به عشق دختره میره خلبان بشه پس میره ارتش ،فقط من متوجه نشدم مگه هرکی بره ارتش میتونه خلبان بشه تو ژاپن؟ خلاصه دختره هم دانشگاه زبان انگلیسی توکیو قبول میشه . بعد مدتها پسره میاد توکیو که دختترو ببینه منتها یه اتفاقی می افته و پسره قهر میکنه میره ، دختره هم داشته میرفته خونش که تصادف میکنه پسره میرسه جمعش میکنه میبرتش بیمارستان . بهوش میاد حافظشو از دست میده چجوری از دست میده ؟! اینجور یکه فقط پسررو یادش نمیاد ،مامانشو یادشه . 🙄😐 مامانشم بهش نمیگه که دوس پسر داشتی فلان پسره هم ول میکنه میره ولی همچنان به یاد دختره س سالها میگذره ،دختره ازدواج میکنه با یه خانواده مرفه که همه دکترن ، ولی به خاطر اختلاف طبقاتی طلاق گرفته ، خلاصه یه پسر 14 ساله داره . پسره ام از ارتش اومده بیرون و یه دوس دختر داره که بعد از دوسال تازه بهش گفته بیا دوس دخترم شو 🙄 ژاپنی ها عجیبن . فک کن اونهمه مدت بیرون برو خونه برو تا سکس ... بعد تازه میگه بیا دوس دخترم شو پس الان چی بود ؟! بعد تصادفی دختترو دوباره میبینه و عشقش دوباره فوران میکنه خلاصه چندبار همینجوری به واسطه ی پسر دختره میرن بیرون و اینا ولی به نتیجه ای نمیرسه . دست اخرم پسره میره خارج ، بعد یهو دختره تو خونش یه اهنگ قدیمی میشنوه یهو یادش میاد گذشته رو میره شهرشون و اونجا خاطرات گذشته همش تداعی میشه و میفهمه که ای بابا بنده خدا عشقم بوده قبلا . اونم میره خارج دنبال پسره و بهم میرسن .
دونوگل کاملا مشهوده دیگه ؟
خب نظرم : اولا اصلا خوشم نیومد حافظشو از دست داد باگ داشت احساس میکنم میگن حافظه ی قبل از تصادف را از یاد برده ، خب قبل تصادف شامل مامانشم میشه دیگه . پس چجوری کسی که ده سال باهاش دوست بودو از یادش میره ؟! این هیچی . همشون تو یه شهر کوچیک زندگی میکردن چه بعد از ازدواج دختره چه بعد از استعفای پسره یه شهر کوچیک مث ساپورو ، درحالیکه که خونه ننه باباهاشون همونجای قبلیه ، چجوری این همه مدت همو ندیدن ، دقیقا زمانی که پسر دختره میره تو ساختمونی که تاکرو کار میکنه ، یهو میفهمه که عه این پسرِ عشق قدیمیشه ؟! ینی تاکرو هیچوقت تاکسی نگرفته ؟! " دختره تاکسی رون بود "
یه سری جاهای دیگه شم مشکل داشت که همش به نظر من به خاطر ضعف فیلمنامه س . کلا ژاپنی ها درسته زیاد حاشیه نمیپردازن و شخصیتای زیاد نمیارن تو سریال با اینحال همون کمشم زیادیه . چون دیالوگ و رابطه قوی بین دو کاراکتر اصلی خیلی کمه خیلی ناپدیده . دیالوگای بی معنی بیخودکی خالی از عمق و مفهوم . بازیگر زنش که اصلا به دلم نشست . خود تاکرو هم بازی خاصی نداشت . تنها چیزی که سریال داشت مناظر کم ولی زیبای ساپورو بود . مثلا اگه همین موضوع را کره میساخت خیلی جذابتر خیلی اب و تابتر خیلی عمیقتر خیلی پزشکی تر و قابل باورتر خیلی جزییات دیگه که سریال را دیدنی و جذاب و غم انگیز کنه ،اینجوری میساخت ولی این خیلی ابکی و ساده بود و نمیدونم چجوری نتفلیکس داشت نشونش میداد . تنها چیزی که میشه گفت برای پخش در نتفلیکس درونش لحاظ شده منظره و بعدشم صحنه و بعدشم حرف از اسرائیله . شاید ندونین ولی ژاپنی ها خیلی کم صحنه تو سریالاشون دارن . ولی این دوتا صحنه داشت . خلاصه که زیاد خوشم نیومد . حتی غم و سرگشتگی دختره که خب حافظشو از دست داده و عشقشو فراموش کرده ولی حس میکنه یه چیزی کم داره رو خوب نتونستن روش مانور بدن و نشون بدن تا تاثیرگذار باشه برای بیننده .
گفتم بذا یخورده تنوع بدم برای همین سریال ژاپنی نگاه کردم .
چشم های قرمز ، اشاره به ادمایی داره که درد از دست دادن عزیزی رو کشیدن و یا بی عدالتی در حقشون صورت گرفته ، و چشمهاشون از غم و خشم و انتقام قرمز شده .
درمورد پلیسی به نام " فوشیمی " که تو سومین سالگرد دوستیش با دوس دخترش زمانیکه میخاد ازش خاستگاری کنه یه قاتل از خدا بی خبر دوس دختررو تعقیب و بعدم میکشتش . از قضا دوس دختره حامله بوده و میخاسته اون روز فوشیمی رو سوپرایز کنه .وقتی تعقیب میشه به فوشیمی زنگ میزنه یکی داره تعقیبم میکنه فوشیمی فک میکنه شوخیه ولی دختره تماس تصویری میگیره و فوشیمی سریع میره دنبال دوست دخترش ولی پیداش نمیکنه و وقتی همچنان تماس برقرار بود قاتل میاد و دختترو میکشه . فوشیمی هم داشت میدید ، قاتل یه علامت بریدگی از بالای مچ تا روی ارنج داره ... وقتی دختره میمیره تازه می فهمه که حامله بوده و درد دوچندان میشه ... . خلاصه ...
طبیعتا این فوشیمیه .
فوشیمی بعدش عدم کنترل خشم میگیره و با یه کارگاهی گلاویز میشه و از پلیس اخراج میشه . اون الان یه گروه درست کرده که اوناام قبلا ناخاسته و با جبرروزگار دچار جرم شدن و کارگاه خصوصی شدن .
حالا بعد سه سال پلیس اومده یه بخش جدید برای جرایم خشونت امیز مث گروگانگیری و قتل و اینا زده و گفته میخاد از دوربین های سطح شهر برای این کار استفاده کنه تا سرعت ببخشه به کارا . گویا مثلا همچین چیزی باب نی و مردم اعتراض میکنن که چرا میخان از دوربینا اونارو دید بزنن و این نقض حقوق پرایوسی ! و این حرفاس .
خلاصه با هر اعتراضی بود این بخش زده میشه . و پلیسی که رییس این بخشه برای افرادی که میخاد برای تیم انتخاب کنه فوشیمی رو در نظر داره . فوشیمی شرط میذاره که اگه منو میخای این تیم منم باید بیان اینجا . خلاصه قبول میکنن و تیم تشکیل میشه و شروع به کار میکنن .
اولین پرونده ، پرونده ی قتله و قاتل همون علامتی رو روی دستش داره که دوس دختر فوشیمی رو کشت ، تحقیقات شروع میشه و در ادامه می فهمن که قتلها و قاتل ها همه اجیر شده کسین به اسم " سنسه : استاد" و همشون جمله ای رو تکرار میکنن " با احساساتت صادق باش " !
از این جا به بعد اسپویل اینکه قاتل کیه :
قاتل رو افراد این تیم تمرکز کرده و میخاد انتقام کشته شدن زنشو بگیره . 4سال پیش زنش که معلم بود توسط یکی از دانش اموزا مورد ازار و اذیت قرار گرفته و به شدت کتک زده ، دانش اموزه پسر وزیره و وزیر با رییس پلیس قضیه رو ماست مالی میکنن و بعدشم یه مقاله منتشر میکنن که معلم خودش مرض داشته و تازه داشته دانش اموزا رو به خودکشی تشویق میکرده . معلم هم طاقت این همه حرف پشت سرش رو نمیاره و خودکشی میکنه . شوهره روانشناسه که با بدبختی به اینجا رسیده بوده و زندگی خوبی داشتن ، اینجوری میشه که تصمیم میگیره انتقام بگیره . اولم میره کسیو میکشه که مقاله رو نوشته . سوال من اینه خب میرفتی از منشا این مشکلات انتقام میگرفتی این زیردست ها که کاره ای نیستن .
مقاله رو کی نوشته ؟ دوس دختر فوشیمی ... دوس دختر فوشیمی اولش قبول نمیکنه این مقاله رو بنویسه ولی تهدیدش میکنن که اگه تو ننویسی دوس پسرت که پلیسه تو دردسر می افته . برای همین اجبارا این کارو میکنه .
حالا قاتل گیر داده به فوشیمی و همش هرکاری میکنه تا اونو خشمگین کنه و اون دنبال انتقام بره . مثلا یکی از قاتل هایی که اجیر شدن وقتی دستگیر میشه به فوشیمی میگه سوپرایز شدی و کلمه سوپرایز رو منظور دار ،جوری میگه که فوشیمی رو یاد دوس دخترش می ندازه و از اونجا بود که فوشیمی متوجه ارتباط قتل ها میشه ...هدفش اینکه فوشیمی رو قاتل کنه . حالا میگم چرا .
خلاصه به همین ترتیب افرادی که مربوط بودن کشته میشن . تا اینکه شوهر رییس بخش هم کشته میشه و بهش میگن برو پیش روانشناس مشاوره بگیری اینجوری نمیشه برگردی سر کار . پلیسه میره روانشناس و روانشناسه کسی نیست جز همین قاتله . قاتله کلا ادمیه که بیماراشو سریع مغزشویی میکنه و اونارو تحت تاثیر قرار میده . این رییسه هم وقتی میرفت پیشش خیلی تحت تاثیر قرار گرفته بود و حس ترس نسبت به دکتره داشت .الحق خیلیم ترسناک و روعصاب بود دکتره …
بالاخره می فهمن که این قاتله ولی چون فعلا مدرکی ندارن دنبال مدرک بودن که یه سری داستان ایجاد میشه و بعدش قاتل دوتا از همکارای فوشیمی که باهاش همکاری میکردن و پسر وزیر و رییس پلیسو میدزده و لایو میذاره و اونجا میگه که چرا این کارارو کرده و تو لایو پسر وزیر و بعدشم رییس پلیسه میکشه ، میخاست همکارای فوشیمی رو هم بکشه .
بهش میگن گیری دادی به فوشیمی اون چیکارت کرده ، انتقامتو که گرفتی ، میگه وقتی دوس دخترشو کشتم به جای اینکه دنبال انتقام باشه داشت زندگیشو میکرد ، من میخاستم اونو به خودش بیارم تا با احساساتش صادق باشه و دنبال انتقام بره . بعدشم طرز کشتن دوس دخترشو به فوشیمی میگه تا اونو بیشتر خشمگین کنه ، فوشیمی میخاست دیگه بکشتش که همون همکاره که گروگان بود ، تو لایو ادرس یه فایلی رو میده تا پخشش کنن و فیلم رکورد شده دوس دخترشو که داشت خبر حاملگیشو میداد رو پخش میکنن که داشت میگفت میخاد از این به بعدم فوشیمی مرد مهربون و قویی باشه ... که فوشیمی قاتلو نمیکشه و خلاصه پلیسا بعد شش ساعت که فوشیمی بدبخت کلی کتک میخوره میان قاتلو دستگیر میکنن .
درکل سریال قشنگی بود . بازیگرشم خیلی خوشم اومد . بازی داشتش . داستان سریالشم جدید بود به نسبت سریالای ژاپنی دیگه ای که دیده بودم نو بود . هیجان هم داشت ولیکن ...اهنگش خیلی زیاد بود ، ینی از وقتی سریال شروع میشد اهنگ داشت تا اخرش ...اصولا اهنگو زمانی میذارن که صحنه ی مثلا تعقیب و گریزه و میخان هیجان رو بیشتر کنن ولی این از اول تا اخر اهنگ داشت بعضی موقعها میوتش میکردم . خیلی رو مخ بود . به غیر این در کل ژاپنی ها یخورده چجور بگم زرق و برق که هیچ صفر ….یخورده هم کندن . ولی همونجور که گفتم بدون در نظر گرفتن این جزییات جزیی نگر سریال خوبی بود .
یه جمله ای هم داشت خوشم اومد حق بود جایی بود که یکی از قاتلا میخاست یکیو بکشه رییس پلیسه میگفت این انتقامه تو باید اگه از کسی صدمه ای دیدی بدیش دست قانون و عدالت که قاتله گفت :
انگار هرکسی که دنبال شغل اداریه ، باید به چهره ی خودش نقاب بزنه . با فدا کردن وسیله برای هدف ، هدف واقعیشون تو زندگی رو گم میکنن . اینهمه تزویر و وانمود کردن برای چیه ؟و برای کی ؟
فیلم ژاپنی someone
فیلم ژاپنی یه کسی :someone 2016
نظر: چندتا جویای کار دورهم جمع میشن تا هم برای کار پیدا کردن و مصاحبه ها بهم قوت قلب و مشورت بدن هم اینکه دوست بشن ...یکیشون ولی تو رو یه جور رفتار میکنه ولی تو باطن یه حساب توییتری ناشناس باز کرده هی اینو اونو قضاوت میکنه . درکل بد نبود . ولی یخورده کند و خسته کننده بود .
" سو ساکورا " دانش اموز انتقالی و میاد به دبیرستان " ائوبا" و " میناتو " میناتو از قبل به آئوبا علاقه یک طرفه داره ولی چون لفتش میده که بگه علاقشو ، ساکورا نیومده دل آئوبا رو میبره ، این دوتا رابطه ی نزدیکی دارن و بینشون شکوفه های عشق جوونه زده ، این دو نوگل میرن میان و خوشن و هی تلفنی جیک جیک میکنن ،ائوبا میگه که من از اس ام اس خوشم نمیاد فقط تلفنی ، بس که ساکورا صداش قشنگ و دلرباس ، دبیرستان تموم میشه و هرکی میره دانشگاهی ...یخورده بینشون فاصله می افته .
یه روز ساکورا به ائوبا میگه بیا همو ببینیم ، و بعد از اون دیدار با یه اس ام اس رابطه شو با ائوبا قطع میکنه . چرا ؟ چی شده بوده ؟!
ساکورا بعد از دبیرستان متوجه وز وز گوشش میشه و اولش بهش بی توجهه و فک میکنه از هنسفریه "هنذفری؟" ولی بعدش کم کم دچار کم شنوایی میشه و با مامانش میرن دکتر و ازمایش و می فهمن که متاسفانه پسر به این خوش صدایی و نازنینی داره شنوایشو از دست میده . " گریه ی بیننده "
دکترا میگن که این یه بیماریه ژنتیکیه . که از مامانه بهش رسیده . ساکورا نمیخاد کسی مطلع شه که اون ناشنوا داره میشه ، برای همین رابطه شو با همه ی دوستاش قطع میکنه . ائوبا هم مستثنا نبودش .
نمیتونه که طبیعتا بره بهشون بگه من ناشنوا شدم همتون برین زبان اشاره یاد بگیرین . از طرفی اینکه اونا طردش کنن خیلی غم انگیز تر و سختتره تحملش ، پس خودش قطع رابطه کنه بهتره .
8 سال میگذره و تو این 8 سال ساکورا کاملا ناشنوا شده ، و یه کاریم داره حالا نشون ندادن چی ... با یه دختریم دوسته که اونم ناشنواس . اوایل که داشت ناشنوا میشد به ذهنش نرسیده بود بره زبان اشاره یاد بگیره ،تحمل این درد براش سخت بود و همه خانواده شو تحت تاثیر قرار داده بود ، و خودش از لحاظ روحی بهم ریخته بود ، دانشگاه هم براش غیرقابل تحمل شده بود ، چون نمیشنید کسی هم بهش جزوه نمیداد . تو یه کمپانی فرصت شغلی برای ناشنواها میذارن اونجا با این دختره که از اول ناشنوا به دنیا اومده بود اشنا میشه و کم کم به جامعه برمیگرده ... دختره عاشق ساکورا شده ، بس که اقاس ...
یه روز ائوبا که الان بعد 8 سال با میناتو دوست شدن ، تو مترو ساکورا رو میبینه و صداش میکنه از اونجا که ساکورا ناشنواس نمیشنوه . مدتها ذهنشو مشغول میکنه . از اون طرف راستش یادم نمیاد چی میشه که میناتو هم یاد ساکورا می افته و میخاد ازش خبر بگیره ، میره دم خونه شون و شماره ی ساکورا رو از خاهر کوچکترش میخاد ، خاهره میگه میخای بهش تلفن کنی ؟ میگه اره ...میگه تو میدونی ؟! میناتو هم میگه اره خاهره میگه از وقتی برادرم ناشنوا شده با هیچکس ارتباط نداشته خوب میشه اگه بازم به جمع دوستاش برگرده مرسی و فلان ... میناتو از اونجا که اونم دوست صمیمی ساکورا بود بعد از شنیدن این موضوع دچار بحران و شوک میشه ...و قبول کردنش براش سخت بودش ...
میگذره و یه روز دیگه اتفاقی ائوبا دوباره ساکورا رو دم همون مترو میبینه ، میره باهاش حرف میزنه و اینا ساکورا اول مقاومت میکنه ولی بعدش با زبان اشاره قضیه رو میگه ... ائوبا هم دچار شوک میشه و ناراحت و اینا بعدش از میناتو میشنوه و بعدش زودی میره کلاس زبان اشاره ، تا اگه دوباره شد ساکورا رو ببینه باهاش با زبان اشاره حرف بزنه ...
خلاصه اینجوری میشه که ساکورا دیدار با دوستای قدیم رو شروع میکنه ، ساکورا از اینکه دید ائوبا بعد از جدایی باهاش رفته نه با هرکسی ، اونم با دوست صمیمیش ، میناتو دوس شده ناراحت میشه ولی چون ناشنوا شده و فک میکنه همه چی تقصیر اونه ، زیاد شدید بهش فک نمیکنه ...از اون طرف میناتو این وسط از اینکه ساکورا دوباره پیداش شدش و نکنه دوس دخترم " ائوبا ینی " بازم به اون متمایل شه نگرانش میکنه ، دوستاش بهش میگن نه بابا ائوبا الان خیلی وقته که با توعه نمیاد تورو ول کنه بره با یه معلول که ، هرچقدم دوست پسر قدیمیش باشه اون الان کره ...!
هی دیدار دیدار تهش میناتو میبینه نه ائوبا اصلا از اولم میناتو رو نمیخاسته و هنوزم عاشق ساکوراعه ، انقد که تا فهمید ناشنوا شده انگار نه اینگار و رفته زبان اشاره یاد گرفته و کلیم پیشرفت کرده ...اینجوری میشه که میاد یهویی به ائوبا میگه بیا جدا شیم و برو برگرد با ساکورا باش ... ائوبا هم از خدا خاسته انگار یه باری از دوشش برداشته سریع از فرداش با ساکورا باز شروع میکنه ...
این وسط خب یه سری مشکلاتم بود مخصوصا از طرف ساکورا ، ساکورا میترسید باری روی دوش ائوبا بشه و تقصیر اون بوده باشه که از میناتو جدا شده ولی اونا بهش اطمینان میدن که اینجوری نیستو اونا اصلا برای هم ساخته نشدن و قسمته و فلان و ماست مالی میشه ...دختره رسما با دوتا دوست صمیمی نوبتی دوس بود 🤣🤣از طرفی ساکورا چون ناشنوا بود سخت بود با یه سالم رابطه برقرار کنه ولی ائوبا بهش گفت هیچ مساله ای نی و مهم عشقه و این چیزا ...
این وسط اون دوست ناشنوای ساکورا هم متنبه میشه و یکی دیگرو پیدا میکنه و از ساکورا میکشه بیرون ... و سریال تموم میشه به خوبی و خوشی ...
سریال قشنگی بود ، مشکلات یه ناشنوا رو خیلی خوب نشون داده بود مشکلاتی که از نظر روحی و اجتماعی متحمل میشن هم خودشون هم خانوادشون و هم دوستاشون ... و از هر منظری اینو بررسی کرده بود .
یه چیزیکه واسه من سوال بود و همیشه فک میکردم کسی که ناشنواس پس لالم هست ولی بعد این سریال تحقیق کردم فهمیدم ناشنواها لال نیستن ... حالا خیلی ریز درموردش تحقیق نکردم ببینم پس اینا چجوری میتونن حرف بزنن درحالیکه نمیشنون ...
ولی ساکورا بالاخره 20 سال ، سالم بود و میتونست حرف بزنه پس وقتی شنواییشو از دست میده که صداشو از دست نمیده برای همین میتونست حرف بزنه ولی خیلی کم اینکارو میکرد بیشتر با زبان اشاره حرف میزد . از حق نگذریم صداش خیییییییییییلی جذاب بود ... واقعا به نظرم خیلی باحال و تبحر میخاد که برای یه سریال 10 قسمتی زبان اشاره یاد بگیری و تو سکوت بازی کنی و طوری بازی کنی که بدون دیالوگ قشنگ و تاثیر گذار باشه .
البته راستش من دوس نداشتم بازم بعد 8 سال برگشتن پیش هم ، مسخره شده بود مخصوصا اینکه دختره خیلی زود بعد از جدایی از ساکورا رفته بود با میناتو دوس شده بود .
اون دختره که گفتم دوست ناشنوای ساکورا بود بهش میگفت تو باید با یکی دوس بشی که مث خودت باشه یا کلا ناشنوا بوده باشه منظور خودش 😁یا یکی باشه که مث خودت یه مدتی سالم بوده و حالا از بد ماجرا ناشنوا شده تا بتونی بیشتر همو درک کنی ، میگفت " بهش بگی فلان اهنگو گوش داده بودی ؟ اره گوش داده بودم چقد صداشون قشنگ بود اهنگای جدیدشونم اومده حیف که نمیتونیم گوش بدیم " همچین مکالمه ای رو بتونی داشته باشی و درک کنین همو ، ساکورا میگفت الان ما هردومون ناشنواییم پس چرا همو درک نمیکنیم ،من اینجا گفتم چون تو بین خودتو این طفلک دیوار کشیدی فک میکنی از اون برتری چون یه مدت سالم بودی ...
به نظرم مناسبش این بوده که با همون دختره بره ولی الکی خاستن بگه قدرت عشقو اینا ...سریاله دیگه خاستن بهم برسوننشون زوری ...🤣
ولی قشنگ بود بازیگرشم خیلی جذاب بود . پوسترشو که دیدم یادم افتاد موقع پخشش بهش چشم داشتم ببینمش ولی به خاطر زیرنویس نداشتن منصرف شده بودم . 😁
بعد سریالم نشستم غصه خوردم که طفلی ناشنواها هیچ وقت نمیتونن موسیقی بشنون . بتهوون چجوری ناشنوا بوده ولی اهنگ میساخته ؟ جلل الخالق ...
حالا که حرف گوش شد ، اینم بگم که گوش خودمم عفونت کرده ، به مامانم بگم ، میخاد بگه بس که هنسفری میذاری ، بعد مامانه ساکورا عذاب وجدان گرفته بود که پسرش تو جوونی ناشنوا شده و دیگه نمیتونه موسیقی که انقد دوس داشت گوش کنه ...تازه 24 ساعته هم هنسفری داشت پسره ، من اگه کرم بشم مامانم میخاد بگه بس که هنسفری گذاشتی خودتو کر کردی ... تفاوت فرهنگی ...
این اوپامم خاننده س میگم چقد صداش خوب بود . ren meguro
